Το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει πλέον δεχθεί πως το ερώτημα δεν είναι πλέον αν θα γίνει κάποια συντονισμένη, παγκόσμιας κλίμακας, κυβερνοεπίθεση αλλά πότε θα γίνει.
Η αφύπνιση ήρθε με το σοκ του 2016, όταν hackers χτύπησαν την Κεντρική Τράπεζα του Μπαγκλαντές και προσπάθησαν, μέσα από κενά ασφαλείας στο σύστημα SWIFT, να κλέψουν ένα δισεκατομμύριο δολάρια, για να προκαλέσουν τελικά ζημιά 101 εκατομμυρίων δολαρίων.
Σήμερα οι κυβερνοεπιθέσεις που θα προκαλέσουν μικρό ή μεγαλύτερο χάος στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα έχουν αναβαθμιστεί από «ενδεχόμενες» σε «αναμενόμενες», με την Κριστίν Λαγκάρντ να προειδοποιεί ήδη από το Φερβουάριο του 2020 από την θέση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρική Τράπεζας και το Financial Stability Board να την επιβεβαιώνει τον Απρίλιο του 2020, υπογραμμίζοντας το τεράστιο κόστος που θα έχουν αν επιτύχουν για την παγκόσμια οικονομία. Σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση του ΔΝΤ, οι συνθήκες κυβερνοασφάλειας για την «τέλεια καταιγίδα» είναι όλες παρούσες και εμφανείς καθημερινά σε όλους μας. Από την μία το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αλλάζει με έναν χωρίς ιστορικό προηγούμενο ρυθμό. Η πανδημία επιταχύνει εκθετικά αυτό τον ρυθμό και όλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εκμοντερνίζουν τις ηλεκτρονικές πληρωμές, ανοίγουν διάπλατα τα κανάλια ηλεκτρονικών συναλλαγών και κολυμπούν στα άγνωστα νερά των ψηφιακών νομισμάτων. Από την άλλη, οι «κακοί» έχουν ένα ολοκαίνουργιο ψηφιακό οπλοστάσιο που τους προσφέρει εκτός από νέα εργαλεία και πρόσβαση σε μια ολόφρεσκια παλέτα από στόχους.
Έτσι, το καστ της «τέλειας καταιγίδας» εμπλουτίζεται με νέους «χαρακτήρες». Πέρα από τον κλασσικό «κλέφτη» που προσπαθεί να αποκομίσει οικονομικά οφέλη κλέβοντας data και πιστώσεις, -όπως το γκρουπ Carbanak που χτύπησε οικονομικούς οργανισμούς με λεία μεγαλύτερη του ενός δις δολάρια από το 2013 ως το 2018- την ευκαιρία αρπάζουν ανεξάρτητοι κυβερνοτρομοκράτες ή κρατικά ελεγχόμενοι hackers, που θέλουν να δυσφημίσουν ή να «γονατίσουν» λειτουργικά οικονομικούς οργανισμούς για ιδεολογικούς όσο και οικονομικούς λόγους, όπως οι hackers υπό τον κυβερνητικό έλεγχο της Βόρειας Κορέας που έχουν κλέψει περίπου 2 δις δολάρια από 38 χώρες τα τελευταία πέντε χρόνια. Το μυστικό της επιτυχίας τους κατά την ανάλυση του ΔΝΤ είναι η ίδια η συγκυρία. Η ταχύτητα του ψηφιακού μετασχηματισμού έχει αφήσει μεγάλα κενά ανάμεσα στους ρόλους των εμπλεκομένων στην κυβερνοασφάλεια των συστημάτων. Οι τράπεζες περιμένουν τις εταιρείες τεχνολογίας να το καλύψουν και αυτές τις τράπεζες, τα κράτη τρέχουν πίσω από τα γεγονότα σε ένα διεθνές κλίμα δυσπιστίας ανάμεσα τους και οι αγορές συνειδητοποιούν την πραγματική ανάγκη για κυβερνοασφάλεια αφού «χτυπηθούν».
Σε αυτό το σκηνικό, το Carnegie Endowment for International Peace δημοσίευσε τον Νοέμβριο του 2020 την αναφορά με τίτλο «International Strategy to Better Protect the Global Financial System against Cyber Threats» στην οποία καταδεικνύει τους τέσσερις βασικούς πυλώνες στους οποίους θα πρέπει να βασιστεί η στρατηγική κυβερνοασφάλειας που θα διαφυλάξει τον χρηματοπιστωτικό τομέα από το χάος. Πρώτος: η δημιουργία μεγαλύτερης διαφάνειας γύρω από τους ρόλους και τις ευθύνες που απαιτούνται. Δεύτερος: η συνειδητοποίηση της ανάγκης για άμεση διεθνή συνεργασία με συντονισμό από διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ κ.α.. Τρίτος: η μείωση τoυ κατακερματισμού διαδικασιών και κέντρων πληροφοριών ώστε να δημιουργηθεί ένας κοινός χώρος όπου θα χειριστούν το πρόβλημα από κοινού. Τέταρτος: Η συνειδητοποίηση ότι η προστασία του διεθνούς οικονομικού συστήματος μπορεί να αποτελέσει μοντέλο προστασίας και άλλων τμημάτων της κοινωνίας.